Friday 13 April 2012

Mastodon - Crack the Skye

Για άλλους επιβλητικό, για άλλους φλωριά. Για άλλους αλληγορικό, για άλλους επίπεδο αλλά για τους περισσότερους και μένα συμπεριλαμβανομένου μπροστά απτήν εποχή του. Τελικά τι έχουμε εδω και γιατί αυτό το album και όχι κάποιο απτά πιο σπιρτοζικα και γκαζωμένα που προηγήθηκαν; Ο λόγος απλός, με το Crack the Skye τουλάχιστον σε εμένα οι mastodon δημιουργούν το αίσθημα της απώλειας.


Οι συνθέσεις είναι τόσο δυνατές χωρίς να έχουν τις τρελές αλλαγές και τα κοψίματα των προηγούμενων album και το γρέζι απ'τις φωνές έχει εξαφανιστεί - το οποίο μάλλον είναι ταυτόχρονα προσόν αλλά και μεγάλο μείων – και τα πάντα έχουν κάνει χώρο για να εμφανιστούν οι καθαρές αλά 70's rock κιθάρες οι οποίες εμπλουτίζονται απτό πιο στακάτο drumming που έχουμε να ακούσουμε απτήν εποχή του τροχού. Στιχουργικά το album πραγματεύεται άλλη μια μεγάλη αλληγορία, πως ένα παράλυτο παιδί ζώντας περισσότερο στα όνειρα του και στον μαγευτικό του κόσμο καταφέρνει να βγει απτό γήινο κουκούλωμα του και να ταξιδέψει. Ένα ταξίδι στο οποίο οι mastodon αριστοτεχνικά ρίχνουν στο παιχνίδι το 5ο στοιχειό, τον αιθέρα (this album represents the element of aether, which is represented by the souls and spirits of all things, a theme closely related to the context of the album ), διάφορα μαγευτικά δαιμόνια καθώς και τον Ρασπούτιν στου οποίου το σώμα θα κατοικήσει το νεαρό παιδί μέχρι τη δολοφονία του ώστε και καταφέρνει να γυρίσει πίσω στο σώμα του (εντελώς χοντρικά σαν τα tattoo του jerboa). Στιχουργικά δομημένο πάνω στον χαμό της μικρής αδελφής του drummer Brann Dailor (Skye είναι το όνομα της αδελφής του εξου και ο αναγραμματισμός ή το λογοπαίγνιο με τον ουρανό) αυτός ο δίσκος ξυπνά τις πιο μαύρες των αισθήσεων με τα επικά του riff και τα ρεφραίν που σαδιστικά επαναλαμβάνονται όπως το Let it go, Let it go ή το Lost love, bright eyes fading faster than stars falling. Ναι, θυμίζει ερωτικό ύμνο ή ωδή σ'αυτους που ζουν στον παρελθόν τους αρνούμενοι να δουν το μέλλον. Ίσως να είναι μια μπαλαντοειδης ωδή στο ασυγκράτητα ρομαντικό ή τέλος μια κραυγή προς τον ουρανό χωρίς κανένα νόημα. Το σίγουρο είναι πως αν περνάτε μια ζόρικη φάση δε θα σας κάνει να νοιώσετε καλυτέρα. Αν πάλι θέλετε περισσότερη αλητεία, τότε ναι “ψάξτε για την λεύκη σας φάλαινα” μέσα απτις υγρές αναζητήσεις του Leviathan, η πάρτε μέρος “στην πορεία των φλεγομένων μυρμηγκιών” στην ξερή και post-apocalyptic επιφάνεια του Remission. Εγώ μάλλον θα ξαναχαθώ στα άμετρα σόλο και μάλλον θα αφήσω την φωνή του Scott Kelly να προσπαθήσει για την επούλωση. Don't stay – Run away...

download

No comments: