Ε1
Υπάρχουν λέξεις που ακούγονται για διάφορους λόγους κοινωνικοοικονομικοπολιτικοθρησκευτικοεπιστημονικά κομμάτια ανατριχιάζουν αντίστοιχα της ιστορικής τους τοποθέτησης. Λέξεις όπως σατανάς, λέπρα, προλεταριάτο. Σερβίτσια ραγίζουν όταν καίει η συνείδηση.
Όταν η καταστροφή αυτού του κόσμου δεν επέλθει από μεταφυσικούς διαβόλους ή από ένα μεθυσμένο υπερκομήτη ή από μια θεϊκή έκρηξη. Όταν δηλαδή ο άνθρωπος δεν θα χτυπιέται απλά σαν φύση – από κάτι α/φυσικό και ενωμένος με τους συνανθρώπους θα τρέχει να σωθεί από έναν εξωγήινο λόγο όπως θα θελαν πολλοί, τότε θα αρχίσει το διαβολικό γλέντι, όταν ταξικά οργισμένος άνθρωπος θα κυνηγάει ταξικά προσδιορισμένο άνθρωπο. Όταν οι μύθοι και οι στάχτες ξαναγίνουν φωτιά.
Ε2
Η διαμόρφωση του εγώ παίζει σημαντικό ρόλο όταν κοιμάται το εμείς. Το εγώ είναι αφετηρία του εμείς. Τα πολλά εγώ δημιουργούν το εμείς. Το καπιταλιστικό εγώ φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με το κομμουνιστικό εγώ. Το ένα εγώ κινείται στους δρόμους της ιεραρχίας, το άλλο είναι το εγώ της άρνησης, η ανάγκη του ατόμου να ανατρέψει τις φυλακές του, τις φυλακές όλων. Χωρίς τα αρνητικά εγώ και τις νίκες τους, μικρές ή μεγάλες, η ιστορία θα ήταν απλά ένα καθαρογραμμένο ημερολόγιο – όσον αφορά την κοινωνική ζωή – του καπιταλισμού.
Δεν είναι ο Στίρνερ που φωνάζει ότι "το συνειδητό ανατρεπτικό εγώ είναι δυνατότερο από τα άλλα φοβισμένα 'πολιτικοποιημένα' εμείς" αλλά οι αρνητές του κοινωνικού σώματος που συνθλίβεται από τις υπερσύγχρονες ορατέ και αόρατες συστημικές μηχανές (ο ορισμός του συγκεκριμένου κοινωνικού σώματος είναι η ξεκάθαρη περιγραφή των μικρών τομών, η ανάλυση εικόνων και εμπειριών). Κάθε άρνηση είναι πόλεμος με τα αφεντικά, ουσιαστικός και καθόλου θεαματικός.
Γ2
Το προλεταριάτο. Τα ξεσπάσματά του. Ο πολιτισμός του. Ο Λόγος του. Η Μνήμη του. Η βία του. Η Βία του. Η βία του για τον αστικό πολιτισμό.
...από το βιβλίο "Η Γλώσσα της μύγας και η Νέα Γη" του Georgy F. Calogerovsky
