Bolt Thrower - Mercenary (1998)

το συγκεκριμένο review στάλθηκε από ένα καλό και όχι μόνο φίλο, για την ανάγκη της προώθησης του σαρωτικού death metal. Mark his words. Chris:

ΧΩΡΑ:Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Τι να πούμε για αυτες τις θρυλικές μορφές του λεγόμενου "σκληρού" ήχου? Πατέρες του death metal με punk και thrash ακούσματα και επιρροές που έδιναν και έπαιρναν στα 80's και 90's. Σαν βόμβες στ'αυτιά όλων έσκασαν τα "In Battle there's no Law" το 1988 και το "Realm of Chaos" ένα χρόνο αργότερα το 1989. Αργό death metal με βαριές κιθάρες από τα έγκατα της γης. Οι γίγαντες από τη Γηραιά Αλβιόνα συνέχισαν σαν οδοστρωτήρας μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας των 00's με συνέπεια να βγάζουν δισκάρες  και οι fans τους να μαζεύουν τις τρίχες απο τα μαλλιά τους στα σπίτια τους από το ξεβιδωτικό  headbanging αλλά και τα δόντια τους από τα πατώματα σε κάθε live τους.

Πολιτικοποιημένοι στίχοι και ένα μιλιταριστικό attitude σήμα κατατεθέν (εξώφυλλα με μάχες, tanks, σήματα του Χάους....χαμός στο ίσωμα!!), στο απώγειο της πορείας τους βγάζουν το 1998 το ΕΠΟΣ "Mercenary".. Από τη πρώτη στιγμη σε καθιλώνει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο αναρωτιέσαι " τί φλωριές άκουγα τόσο καιρό ρε γαμώτο?" ..Με το που πατάς το play η κομματάρα Zeroed σε σοκάρει και η πρώτη σκέψη είναι οτι έχει ψωμί εδώ η υπόθεση (ιαχές πολέμου,μυρωδιά από μπαρούτι πιο έντονη από ποτέ...). Το ομώνυμο κομμάτι το Mercenary, με riffs αργά, σάπια που θα ζήλευαν ακομά και οι Grief, με υποχθώνια leads και χλιμιντρίσματα στις κιθάρες που έχουν κάνει copy paste το 90% από μπάντες death, thrash, hard core...σε κάνει να καταλάβεις τι εστί βερύκοκο. Ασταμάτητη δίκαση σε όλο το album να σου τρυπάει το τύμπανο μαζί με τρομερό μπάσο της Jo Bench (έρωτας!!!) είναι σα να περνάνε άρματα μάχης από πάνω σου και να σου κάνουν τη σπονδυλική στήλη χάντρες για κολιέ. Απίστευτη κομμτάρα που έγινε και το χιτ του δίσκου το No Guts No Glory αλλά το καλύτερο απ' όλα το Powder Burns ( Try to run-you cannot hide , Thoughts that cannot be denied , Pain that never goes away...Powder Burns). Τα φωνητικά του Karl Willetts είναι σαν να κάνει γαργάρα με ταβανόπροκες και να τρώει σφαίρες από ΑΚ 47 για κολλατσιό. Λαρύγγι που στάζει χολή και μίσος. Απαραίτητο album στην οποιαδήποτε δισκοθήκη, για να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο στο κάτω κάτω...Αν κάποιος δεν το αντέχει στα ροζ αυτάκια του...να πάει για ύπνο και να ακούει Oasis για να τη βρει. No Guts No Glory ρεεεεε.... 

download